Hoofdstuk 56

==

‘Laat het maar aan mij over, Jack. Ik zorg dat het geld nu meteen wordt overgeboekt,’ zei Phil tegen de norse stem aan de andere kant van de lijn. ‘Ik geef de bank even een belletje. Je hoort zo weer van me, kerel.’

Hij hing op en gebruikte de intercom om zijn secretaresse opdracht te geven een broodje met bacon en worst voor hem te halen bij de winkel op de hoek. Waar was Lou, verdomme? Hij had verwacht dat ze al lang en breed terug zou zijn. Het wasgoed stapelde zich op en de voorraad maaltijden in de vriezer slonk snel. Er kwamen hem geen heerlijke geuren uit de oven tegemoet als hij thuiskwam, en bovendien had hij iets met de centrale verwarming gedaan waardoor de instellingen verloren waren gegaan. Het huis was niet alleen donker als hij thuiskwam, tot overmaat van ramp was het er zo warm dat je er bananen kon kweken. En hij haatte het bliepje van de magnetron dat aankondigde dat zijn eten klaar was. Alle plannen voor een intieme verzoening waren van de baan. Hij vroeg zich al af of hij zijn relatie met Sue Shoesmith nieuw leven moest inblazen om Lou een lesje leren als ze zich verwaardigde om terug te komen – wanneer dat ook zou zijn.

Hij gebruikte de sneltoets om de bank te bellen en beantwoordde de vragen om zijn identiteit te bevestigen. Toen gaf hij opdracht om een zeker bedrag over te maken naar de bankrekening van Fat Jack. De bankbediende zette hem een eeuwigheid in de wacht. Hij had het gevoel dat hij wel honderd keer naar hetzelfde stomme deuntje moest luisteren. En toen ze eindelijk weer aan de lijn kwam, luisterde hij ongelovig en met stijgende frustratie naar wat ze te zeggen had.

‘Je moet je vergissen, moppie,’ betoogde hij. ‘Er staat genoeg geld op die rekening voor deze overboeking. Meer dan genoeg.’

Waar haalde die bank zijn personeel vandaan – Domme Blondjes & Co? Hij werd wéér in de wacht gezet en moest wéér naar dat achterlijke muziekje luisteren. Hij stond op het punt om de hoorn op de haak te smijten en persoonlijk naar de bank te stormen, toen het meisje weer aan de lijn kwam en hem op de hoogte bracht.

Phils mond viel open van verschrikking. ‘Wanneer? Wie? Hóéveel?’

Hij legde neer voordat de telefoon uit zijn bevende hand kon vallen. Zo te horen stond er voorlopig geen lamsvlees op het menu.

Het was niet zijn bedoeling geweest als eerste te bellen, maar ze liet hem geen keus.

==

Lou zag Phils naam op de display van haar mobieltje. Ze haalde diep adem en drukte op het knopje om op te nemen.

‘Lou?’ zei hij, zo kalm als zijn adrenalinespiegel het toeliet.

‘Phil,’ zei ze, zo kalm als haar adrenalinespiegel het toeliet.

‘Waar ben je? Wat is er aan de hand?’

‘Ik ben bij je weg. Heb je mijn briefje niet gevonden?’

Oké, dacht Phil terwijl hij logisch na probeerde te denken. Waarschijnlijk had Deb haar toch verteld dat ze hem met Sue Shoesmith samen had gezien, en nu had ze de pest in, grootscheeps de pest in. Hij moest rustig blijven en dit op een handige manier aanpakken. Hoe luidde dat gezegde ook alweer? Je moest iets laten gaan en dan kwam het vanzelf weer bij je terug. Dat was wel te hopen, gezien het smerige kunstje dat hem was geflikt.

‘Ja, ik heb je briefje gevonden, Lou.’ Hij gebruikte haar naam, dat vonden vrouwen fijn, dus deed hij het nog een keer. ‘Lou, liefje, ik weet dat je boos bent, maar doe alsjeblieft niets overhaast. Ik heb de sloten niet veranderd of zo, dus je kunt thuiskomen wanneer je maar wilt. Alsjeblieft, ik weet dat je tijd nodig hebt om na te denken...’

‘Ik heb lang genoeg nagedacht,’ zei Lou. Ze vroeg zich af wanneer hij zou beginnen over het geld op de zakelijke rekening. Ze was niet achterlijk; ze wist dat hij haar alleen om die reden belde.

‘Lou, ik zal je verder niet lastigvallen, maar alsjeblieft, beloof me dat je er nog eens goed over nadenkt. Meer vraag ik niet van je.’

‘Phil...’

‘Alsjeblíéft.’

Hij klonk heel oprecht en dat bracht haar in verwarring. Misschien had hij ook tijd nodig, dacht ze, om te aanvaarden dat ze niet terugkwam. Vandaar dat ze vriendelijk zei: ‘Oké.’

‘Meer wilde ik niet zeggen. Dag, schat.’

‘Dag.’

Aan de zachte manier waarop ze dat ene woordje zei, wist Phil dat ze hem nog steeds wilde. Ze voelde alleen de behoefte om een beetje dwars te liggen. Hij gaf haar nog maximaal twee weken. Dan zou hij zijn tactiek herzien.

==

Die avond, na een verrukkelijke ovenschotel van varkensvlees in mosterdsaus, stond Lou op om weg te gaan. Tom probeerde haar terug te trekken op de bank, waar ze drie uur onafgebroken hadden zitten praten. In zijn ogen was te lezen hoeveel moeite het hem kostte om haar niet aan te raken.

Ze glimlachte naar hem. ‘Ik moet echt weg, Tom.’

‘Lou, kunnen we niet gewoon doen alsof ik dat van die verkering nooit hebt gezegd? Ik kan er niet tegen. Ik wil dat je blijft.’ Hij pakte haar arm beet en ondanks haar giechelende protest rolde hij haar onder zich. ‘Alsjeblieft, Lou, blijf, of anders druk ik je plat. Maar dit is natuurlijk geen chantage.’

Ze lag wriemelend en giechelend onder hem, en daar werd hij zo opgewonden van dat hij haar los moest laten voordat hij explodeerde, want dan kon hij de nieuwe bank wel weggooien. Haar gezicht gloeide en haar haar zat in de war.

‘Ik haat je, Tom Broom,’ zei ze lachend. Ze zorgde dat ze buiten zijn bereik bleef.

‘Kom bij me wonen,’ zei hij, nu weer serieus. ‘Volgende maand word ik veertig. Dat zou je verjaarscadeau aan mij kunnen zijn.’

‘Tom...’

‘Ga niet weg. Per favore, non andartene, bella signora...’

‘Dat is niet eerlijk: in het Italiaans! Onder de gordel, Tom Broom.’

‘Ik weet het, ik weet het.’ Maar het lukte hem haar hand te pakken, en terwijl hij met haar vingers speelde, wachtte hij op wat ze zou zeggen. Hij wist dat Lou haar waarden had, en ondanks zijn frustratie hield hij daarom nog meer van haar. Ja, hij hield van haar. Wat een geluk dat Phil Winter zo stom was.

Het was alsof ze telepathisch was. ‘Phil belde vandaag.’

Tom zette zijn stekels op. ‘Waarom?’

‘Hij wilde me tijd geven om na te denken over mijn beslissing,’ zei Lou onverschillig, maar haar toon kon niet voorkomen dat Toms glimlach als door een onzichtbare hand van zijn gezicht werd geveegd.

‘En heb je tijd nodig?’ vroeg hij zacht.

Lou boog zich naar hem toe om hem met een omhelzing gerust te stellen. ‘Denk je nou echt dat ik hier bij jou zou zijn als ik tijd nodig had? Phil is zo gierig als een duivel met zeven staarten. De reden dat hij belde, was puur financieel, al heeft hij dat niet gezegd. Maar ik weet hoe hij is. Oké, nu ga ik echt naar huis.’

‘Ik vind het zo’n naar idee dat je daar helemaal in je eentje bent,’ zei Tom. ‘Wil je Clooney meenemen?’

Clooney tilde in zijn mand op de gang zijn kop op bij het horen van zijn naam.

‘Nee, laat hem maar lekker liggen,’ zei Lou.

Ze haalde de autosleutels uit haar tas en Tom liep met haar mee naar buiten. Hij nam afscheid van haar met een tongzoen waar haar hele lichaam zachtjes van begon te zingen.

Deb had tegen Tom gezegd dat Phil een manipulatieve sluwe vos was. Hij herinnerde zich haar woorden maar al te goed, en terwijl hij Lou uitzwaaide, besefte hij dat Phil een offensief was begonnen om haar terug te krijgen. Tom maakte zich zorgen.